Life style blog - het leven zelf

Jos Brink is niet meer onder ons, niet meer hier.

Hoewel, hij blijft eigenlijk altijd wel bij ons, de mensen van onze generatie (tsss, net 41 en al praten over een generatie....).

Serieus, echt, eerlijk waar, hij was een mens. Iedereen keek dwars door de schil heen die 'homo' heet. Sterker nog, niemand plakte hem dat etiketje op. Niemand sprak hem erop aan. Waarom niet? Gewoon, omdat hij een mens was.

Een mens met waarden, een mens met gevoel en eer. Zo zie je ze zelden meer. Het zijn de iconen van een generatie die verdwijnen. Ook daarom, daarom doet het zeer.

Jos, we hebben gelachen en genoten, een traan weggepinkt en gaan weer verder. Maar ergens ben je nooit van ons heengaan.

Dag Jos....

Meer informatie: Jos Brink

Wisten we al dat er iets niet in de haak was met al die opschudding rondom het milieu en de CO2 en de opwarming van de aarde daardoor, nu wordt het ook nog eens bevestigd door een wetenschappelijk uitgevoerd onderzoek.

"CO2 is niet de grote boosdoener bij de opwarming van de aarde", zo stelt het Belgisch Metereologisch Instituut KMI. Het instituut werkt aan een groot wetenschappelijk onderzoek dat eind deze zomer uitkomt.

CO2 speelt wel een zekere rol, erkent KMI-klimatoloog Luc Debontridder in de Vlaamse krant Het Laatste Nieuws. "Alleen kan het onmogelijk de doorslaggevende rol zijn die er nu van wordt gemaakt."

Niet CO2, maar natuurlijke waterdamp is volgens de Belgen het belangrijkste broeikasgas. "Dat is verantwoordelijk voor ruim 75 procent van het broeikaseffect. Maar door de film van Al Gore wordt alles eenzijdig aan CO2 toegeschreven."

De hele reeks warme winters van de laatste jaren past volgens het KMI gewoon in de normale 'Noord-Atlantische schommeling'. "Dat heeft nu echt eens niets met CO2 te maken."

Nou, daar zakt mijn broek echt niet van af. Een dergelijk onderzoek, met een dergelijke uitkomst, moest een keer bekend worden. Sterker nog, er waren reeds tientallen van dit soort onderzoeken en uitkomsten die, de hoge heren in de politiek niet past.

Immers zijn zij het die ons verkondigen als profeten aan de hemelpoort dat wij stoute mensen teveel CO2 produceren. Daarom korten ze ons op allerlei gebied, troggelen de gewone man miljarden af die op de een of andere manier aangewend worden waar ze zelf belang bij hebben.

Belang in de vorm van een verborgen agenda, een groot concern dat een sterke lobby heeft? Een bedrijf waar ze aandelen in hebben?

Ergens moet er voor de heren in de politiek een noodzaak zijn ons dit door de strot te duwen.

Maar, zoals gewoonlijk zal ook op dit bericht waarschijnlijk geen acht geslagen worden en gaan ze gewoon door met de bangmakerij en geldklopperij waar ze reeds mee bezig zijn.

U herinnert zich nog het lumineuze idee van ons kabinet om ook op ons plezier een exorbitant hoog btw-tarief te gaan hanteren, 19 ipv. de huidige 6 procent?

Er is al veel commotie over geweest en al veel over geschreven, zie bijvoorbeeld: Entreeprijs pretpark vliegt omhoog, maar nu gaat men daadwerkelijk wat ondernemen. De Nederlandse kermisbonden gaan vanaf 20 juli op de kermis in Tilburg actie voeren tegen deze verhoging. Het moet een publieksvriendelijke actie worden die duidelijk maakt dat het zo niet kan!

Een verhoging van 6 naar 19 procent kost volgens een woordvoerster van de kermisbonden veel exploitanten de kop. Vooral doordat gemeenten voorschrijven hoeveel voor de entree van een acttractie mag worden gevraagd. Daarnaast zal de opkomst van het publiek ook een behoorlijke duw gaan krijgen. Het volksvermaak nummer 1, wordt voor veel gezinnen die het toch al niet zo breed hebben, zo een vermaak met een pittig prijskaartje. Verwacht wordt een duidelijk merkbaar verlies aan bezoekers.

Het hogere belastingtarief zorgt hierdoor voor een fiks inkomensverlies dat veel ondernemers niet zullen kunnen opbrengen. De actiebereidheid onder de exploitanten is volgens de kermisbonden dan ook erg hoog.

De kermis van Tilburg, het grootste publieksevenement, duurt tien dagen en zal dit jaar maar liefst 245 attracties tellen.

Kritisch mag voorgaande stuk over de misstanden op de school van onze zoon, zeker genoemd worden. En wat mij opvalt, normale mensen begrijpen onderstaand verhaal en reageren eender. Verbolgen over de houding van sommige leraren en de houding van scholen in het algemeen.

In dit stukje wil ik er nog iets dieper op ingaan, nee, niet op de situatie op school, hoe dat zit begrijpt u inmiddels wel.

Een leraar of zelfs de schoolleiding hiervan overtuigen, of zelfs maar begrip vragen, wordt al een lastig verhaal.

Er zijn vanzelfsprekend legio leraren die niet onder deze noemer vallen, die wel hart voor hun leerlingen hebben en die nog wel de animo kunnen opbrengen ze iets bij te brengen.

Het worden er helaas, gezien de berichtgeving en ervaringen die anderen hebben opgedaan en mijn eigen ervaringen, alleen steeds minder.

Daarbij stel ik mij de vraag of dat we daar zelf niet schuld aan zijn.

Schuldig in de zin van "we hebben het allemaal zover laten komen". Niemand komt ertegen in het geweer en als er al iemand opstaat en dergelijk misstanden naar buiten brengt, wordt een en ander snel toegedekt.

Toebedekt net als we in het dagelijks leven reeds gewend zijn. Er is blijkbaar geen moraal meer en geen besef dat het om onze 'maatschappij' gaat. Misstanden worden geaccepteerd onder het motto 'och wat zal ik me druk maken' of gekleineerd met uitspraken als 'maak je toch niet zo druk'.

Tja, me niet zo druk maken. Totdat het te laat is.

Eergevoel, saamhorigheid, het ontbreekt bij steeds meer mensen, in de politiek, in het bedrijfsleven en ook op scholen.

Iets zegt mij dat het aan de wereldvreemdheid van studenten ligt, zij krijgen geen eergevoel meer mee zo snel mogelijk af te studeren. De studietijd wordt verdaan met zuipen en het kan allemaal niet op.

Voortekenen van een decadente, zelfgenoegzame maatschappij. Voortekenen die een goede vriendin uit de Oekraïne hoofdschuddend aanhoort en zich afvraagt waarom er niemand optreed. Bij hun heb je dat soort fratsen niet en is er nog eergevoel om te studeren, verder te komen.

Blijkbaar is onze maatschappij te vadsig, volgevreten en knaagt de corruptie aan de wortels van haar legitimiteit.

Slechts een paar gedachten onder woorden gebracht.

Het schoolsysteem is verrot!

Het begint al bij de begeleiding van kinderen, leraren interesseert het niet meer wat er met een leerling gebeurt en geven daarmee te kennen dat een ongeïnteresseerde houding normaal is.

Leraren staan niet meer open voor een discussie, sterker nog, ze verbergen zich het liefst achter anderen en als de schooldirectie het dan ook nog laat afweten, sta je als ouder machteloos.

Hoe begint dit verhaal eigenlijk?

Nou, heel simpel, mijn zoon gaat naar een nieuwe locatie van een grote scholengemeenschap: Het Liemerscollege vestiging Vestersbos.

In de onderbouw is blijkbaar nog genoeg animo te vinden, of de kinderen zijn nog niet murw genoeg geslagen om nog enigszins representabele cijfers te halen, om inzet van de kinderen los te peuteren.

Als beginnend puber, die naar een voor het examen voorbereidende 3e klas gaat, heb je zo je streken en een bepaald gebrek aan motivatie doordat er van alles van je verlangd wordt, net terwijl je zelf compleet overhoop bent door het volwassen worden.

Daar hoort dan een adequate opvang van de ouders, maar zeer zeker ook een gemotiveerde school bij.

Het begin van het jaar gaat alles ineens wat minder, mindere cijfers, minder gebrek aan discipline en een wat nonchalante houding van je kind geven te kennen dat de puntjes op de i gezet moeten worden.

Donderpreken, lange gesprekken, huilbuien en beloftes volgen elkaar in razend tempo op. Van de schoolkant wordt niets gedaan, geen signaal dat het de verkeerde kant op gaat, geen signaal van leraren richting de mentor. Niets! Doodstil blijft het aan die kant.

De donderklap komt dan bij het voorlaatste rapport, 7 onvoldoendes! Dat wordt je doodleuk een 2-tal dagen voor de rapport-uitreiking telefonisch door de mentor meegedeeld.

Een goed gesprek op de ouderavond is bij voorbaat al gedoemd uit te lopen op een desillusie, een voorgevoel dat bewaarheid wordt als de mentor niets, maar dan ook niets kan weerleggen van de argumenten die in een niet mis te verstaan gesprek worden aangedragen.

Op de vraag waarom er een heel jaar lang niets gedaan is door de leraren, niets gedaan is door de mentor aan de afglijdende inzet en motivatie van je kind, wordt niets anders gezegd dan: "ik weet 't niet, ik heb geen enkel, maar dan ook geen enkel signaal ontvangen van de leraren dat het zo slecht met .... gaat".

Daarop wordt op een voorstel van mijn zijde geopperd dat het het beste is dit nu, voor eens en voor altijd om te gooien en er nog het beste van te maken. Bovendien wordt op mijn voorstel de leraren stuk voor stuk te vragen waarom er een heel jaar lang niets gezegd is, verbolgen geantwoord "dat zou ik ook wel eens willen weten". De mentor knikt alleen nog maar en weet zich verder geen raad met de situatie en belooft mij bij hoog en heilig er wat aan te gaan doen. Een rapport zal er opgesteld gaan worden en iedere leraar ter verantwoording geroepen. Want, het moge duidelijk zijn, hier zijn grove fouten gemaakt. Hier is sprake van een zeer nalatige houding van de zijde van de school.

In mijn bewoordingen "de school heeft willens en wetens een jaar van het leven van mijn zoon weggegooid".

Dat lijkt overdreven, maar als u daarbij bedenkt dat dit jaar 50% van het eindexamencijfer is en dus eigenlijk al als een deel van het examen beschouwd mag worden, dan kunt u niet anders dan het met mij eens zijn. Het jaar is verloren.

Bij een gesprek met het afdelingshoofd en de mentor, waarbij ik helaas niet aanwezig kon zijn wordt mijn vrouw doodleuk gemeld dat men (de mentor) zich zo niet laat behandelen. Pardon? Meneer was het toch volkomen met mij eens tijdens ons onderhoud dat dit echt te gek voor woorden was!?

Hm, blijkbaar begint hier het verdoezelen al. Men heeft natuurlijk reeds onderling afgesproken hoe hierop gereageerd moest worden om de schade maar zo beperkt mogelijk te houden. Helaas kan daarvan geen sprake zijn, die schade is reeds opgelopen. En wel door mijn zoon.

Tijdens het gesprek komt verder nog naar voren dat met deze cijfers en zoals mijn zoon er nu voorstaat, hij makkelijk over kan naar het 4e schooljaar. U zegt?!

Een kind dat een heel jaar niet veel meer heeft meegekregen, aan zijn lot is overgelaten en de stof duidelijk, getuige het laatste rapport met 7 onvoldoendes, niet beheerst laat men gewoon overgaan?

Ja. Het gemiddelde van het hele jaar is net voldoende, er moet niet veel meer gebeuren, maar het kan net.

Om er zeker van te zijn dat mijn zoon slaagt, zal hij op die vakken waarbij hij er zeer slecht voorstaat, bijles gaan krijgen. Engels en Duits.

De eerste bijles Engels is meteen al een aanfluiting, de leraar geeft te kennen dat het eigenlijk geen zin heeft hem bijles te geven en meneer er eigenlijk geen zin in heeft. De tweede bijles komt meneer niet opdagen en de derde ook niet. Hierop stapt mijn zoon naar de lerarenkamer en vraag aan de leraar waarom er geen bijles gegeven wordt. Hierop ontploft de leraar blijkbaar en steekt niet langer onder stoelen of banken hoe hij eigenlijk over mijn zoon denkt. "Heb jij een plaat voor je kop? Ben jij nu echt zo dom dat je niet begrijpt dat het geen zin heeft? Dat had ik je toch al gezegd!" zijn zijn letterlijke woorden.

HO! STOP! We hebben het eindelijk voor elkaar dat mijn zoon beter gemotiveerd is en zelfs het vrije eerste uur van de dag ervoor opoffert om de bijles bij te wonen en de leraar geeft niet thuis!?

Alle leraren van de betreffende locatie hebben geen motivatie meer, zien er blijkbaar geen heil in een kind in het gareel en gemotiveerd te krijgen en dan komt deze uitspraak er ook nog eens bovenop.

Het geeft mij een duidelijk, zeer duidelijk beeld van wat er op die locatie mis is en ik besluit daarop de telefoon ter hand te nemen en het afdelingshoofd hiervan op de hoogte te brengen.

Die begint meteen al met het excuus dat het allemaal wel niet zo'n vaart zal lopen en mijn zoon waarschijnlijk wel weer iets fout heeft gedaan / begrepen. Voelt u hem? Het indekken begint weer. In plaats van mij fatsoenlijk te woord te staan en te beloven dat, mocht dit waar zijn, de betrokken leraar ter verantwoording wordt geroepen, sust men het geheel en tracht de schuld bij mijn zoon te leggen.

Een ontploffing nabij, geef ik hem duidelijk, op niet mis te verstane wijze, te kennen wat ik daarvan denk. Meneer meent mij daarop uit te moeten nodigen op de locatie, waar op dat moment een examen aan de gang is. Na even nadenken besluit ik zijn aanbod niet te accepteren met de bewoording "we kunnen nu beter even niet met elkaar praten op die locatie, daar zijn alleen de examenkandidaten de dupe van". "O u gaat dreigen?" is daarop zijn reactie. "Meneer... ik heb niet gedreigd, ik weet wat er gebeurt als u en ik onder vier ogen dit gesprek hebben en u de zaak zo afdoet! Dan schudt het hele gebouw."

Van een lijfelijke dreiging is nimmer sprake geweest! Blijkbaar is men op die school het een en ander gewend van boze ouders. Wat mij niet verwonderd, maar lijfelijk geweld gaat mij net iets te ver en gelijkgesteld worden met hen die dat wel doen, al helemaal.

Uiterst verbolgen neem ik contact op met de 'algemeen directeur' van het college en met hem kan ik ineens wel een goed gesprek krijgen. Hij staat me vriendelijk te woord en begrijpt mijn verbolgenheid over de situatie en de reacties die ik daarop gekregen heb. Er is zelfs begrip voor de stelling dat er een jaar weggegooid is, ja zelfs voor de stelling dat de houding van de leraren zéér te wensen overlaat gezien mijn relaas. Hij kan echter momenteel niets anders doen, dan me doorverwijzen naar de directeur van de vestiging, maar besluit wel met "ik weet ervan en mocht u er niet uitkomen, kunt u altijd contact met me opnemen".

Het contact met de directeur van de afdeling verloopt ineens heel anders, blijkbaar al ingelicht over de situatie, tracht hij direct na mijn relaas het geheel te ontkrachten en als "niet zo erg" te bestempelen. Maar, hij zou het een en ander uitzoeken en er op terugkomen.

Dat deed meneer dus ook en de wijze waarop was buiten alle proporties. Het viel allemaal wel mee, er waren geen fouten gemaakt en men was nogal verbolgen over het feit dat ik zeer 'geëmotioneerd' mensen van zijn afdeling in een kwaad daglicht had gesteld.

Ja, zelfs nu, bleek zijn afdeling prima werk af te leveren, de examens engels waren zo goed verlopen dat er slechts 3 leerlingen dat examen niet gehaald hadden. Hoeveel er daadwerkelijk waren gezakt en het complete examen over moesten doen vermeldde hij wijselijk niet.

"Daar gaat het niet om!" was mijn reactie, "het gaat mij niet om hoeveel leerlingen het o zo goed doen, het gaat mij om hoe u omgesprongen bent op uw locatie met mijn zoon!"

Nou, dat viel allemaal wel mee en mijn zoon had de leraar engels verkeerd begrepen, die had bedoelt dat het geen zin had nog verder engelse bijles te volgen omdat hij er toch al goed voorstond en er zoals het er nu uitzag, makkelijk mee naar de 4e klas kon. En als ik het daar niet mee eens was, kon ik een andere school opzoeken. HUH?

Er was toch bijles nodig en reeds in de eerste les gaf meneer te kennen dat het niet nodig was omdat mijn zoon het toch niet zou halen? Het was toch zo, dat mijn zoon, naar zeggen van de Engelse leraar 'te dom was om het te begrijpen'? En omdat meneer er niets aan wil doen, moet mijn zoon maar naar een anders school? Welke school neemt hem nog met dergelijke cijfers?

Ontploft.

Direct begrijpend waarom er op deze wijze gereageerd werd door de vestigingsdirecteur en waarom hij alles zo trachtte te verdraaien dat het allemaal een misverstand van de zijde van mijn zoon was, ontplofte ik.

Zeer boos en getergd door het niet luisteren, ja zelfs bij elk tweede woord weer in de rede gevallen te worden, gaf ik meneer te kennen dat hij zich "de ogen uit zijn kop moest schamen, leerlingen zo te laten vallen en geen hart meer in zijn donder te hebben ze nog wat fatsoenlijks bij te brengen". Ja zelfs "totaal geen animo meer te hebben anders dan aan het eind van de maand zijn handje op te houden voor zijn salaris".

Uitspraken die ik meen! Uitspraken die ik in geen geval terugneem en die ik in dit betoog met feiten onderbouwd heb.