Persoonlijk - 5

Jos Brink is niet meer onder ons, niet meer hier.

Hoewel, hij blijft eigenlijk altijd wel bij ons, de mensen van onze generatie (tsss, net 41 en al praten over een generatie....).

Serieus, echt, eerlijk waar, hij was een mens. Iedereen keek dwars door de schil heen die 'homo' heet. Sterker nog, niemand plakte hem dat etiketje op. Niemand sprak hem erop aan. Waarom niet? Gewoon, omdat hij een mens was.

Een mens met waarden, een mens met gevoel en eer. Zo zie je ze zelden meer. Het zijn de iconen van een generatie die verdwijnen. Ook daarom, daarom doet het zeer.

Jos, we hebben gelachen en genoten, een traan weggepinkt en gaan weer verder. Maar ergens ben je nooit van ons heengaan.

Dag Jos....

Meer informatie: Jos Brink

Kritisch mag voorgaande stuk over de misstanden op de school van onze zoon, zeker genoemd worden. En wat mij opvalt, normale mensen begrijpen onderstaand verhaal en reageren eender. Verbolgen over de houding van sommige leraren en de houding van scholen in het algemeen.

In dit stukje wil ik er nog iets dieper op ingaan, nee, niet op de situatie op school, hoe dat zit begrijpt u inmiddels wel.

Een leraar of zelfs de schoolleiding hiervan overtuigen, of zelfs maar begrip vragen, wordt al een lastig verhaal.

Er zijn vanzelfsprekend legio leraren die niet onder deze noemer vallen, die wel hart voor hun leerlingen hebben en die nog wel de animo kunnen opbrengen ze iets bij te brengen.

Het worden er helaas, gezien de berichtgeving en ervaringen die anderen hebben opgedaan en mijn eigen ervaringen, alleen steeds minder.

Daarbij stel ik mij de vraag of dat we daar zelf niet schuld aan zijn.

Schuldig in de zin van "we hebben het allemaal zover laten komen". Niemand komt ertegen in het geweer en als er al iemand opstaat en dergelijk misstanden naar buiten brengt, wordt een en ander snel toegedekt.

Toebedekt net als we in het dagelijks leven reeds gewend zijn. Er is blijkbaar geen moraal meer en geen besef dat het om onze 'maatschappij' gaat. Misstanden worden geaccepteerd onder het motto 'och wat zal ik me druk maken' of gekleineerd met uitspraken als 'maak je toch niet zo druk'.

Tja, me niet zo druk maken. Totdat het te laat is.

Eergevoel, saamhorigheid, het ontbreekt bij steeds meer mensen, in de politiek, in het bedrijfsleven en ook op scholen.

Iets zegt mij dat het aan de wereldvreemdheid van studenten ligt, zij krijgen geen eergevoel meer mee zo snel mogelijk af te studeren. De studietijd wordt verdaan met zuipen en het kan allemaal niet op.

Voortekenen van een decadente, zelfgenoegzame maatschappij. Voortekenen die een goede vriendin uit de Oekraïne hoofdschuddend aanhoort en zich afvraagt waarom er niemand optreed. Bij hun heb je dat soort fratsen niet en is er nog eergevoel om te studeren, verder te komen.

Blijkbaar is onze maatschappij te vadsig, volgevreten en knaagt de corruptie aan de wortels van haar legitimiteit.

Slechts een paar gedachten onder woorden gebracht.

Het schoolsysteem is verrot!

Het begint al bij de begeleiding van kinderen, leraren interesseert het niet meer wat er met een leerling gebeurt en geven daarmee te kennen dat een ongeïnteresseerde houding normaal is.

Leraren staan niet meer open voor een discussie, sterker nog, ze verbergen zich het liefst achter anderen en als de schooldirectie het dan ook nog laat afweten, sta je als ouder machteloos.

Hoe begint dit verhaal eigenlijk?

Nou, heel simpel, mijn zoon gaat naar een nieuwe locatie van een grote scholengemeenschap: Het Liemerscollege vestiging Vestersbos.

In de onderbouw is blijkbaar nog genoeg animo te vinden, of de kinderen zijn nog niet murw genoeg geslagen om nog enigszins representabele cijfers te halen, om inzet van de kinderen los te peuteren.

Als beginnend puber, die naar een voor het examen voorbereidende 3e klas gaat, heb je zo je streken en een bepaald gebrek aan motivatie doordat er van alles van je verlangd wordt, net terwijl je zelf compleet overhoop bent door het volwassen worden.

Daar hoort dan een adequate opvang van de ouders, maar zeer zeker ook een gemotiveerde school bij.

Het begin van het jaar gaat alles ineens wat minder, mindere cijfers, minder gebrek aan discipline en een wat nonchalante houding van je kind geven te kennen dat de puntjes op de i gezet moeten worden.

Donderpreken, lange gesprekken, huilbuien en beloftes volgen elkaar in razend tempo op. Van de schoolkant wordt niets gedaan, geen signaal dat het de verkeerde kant op gaat, geen signaal van leraren richting de mentor. Niets! Doodstil blijft het aan die kant.

De donderklap komt dan bij het voorlaatste rapport, 7 onvoldoendes! Dat wordt je doodleuk een 2-tal dagen voor de rapport-uitreiking telefonisch door de mentor meegedeeld.

Een goed gesprek op de ouderavond is bij voorbaat al gedoemd uit te lopen op een desillusie, een voorgevoel dat bewaarheid wordt als de mentor niets, maar dan ook niets kan weerleggen van de argumenten die in een niet mis te verstaan gesprek worden aangedragen.

Op de vraag waarom er een heel jaar lang niets gedaan is door de leraren, niets gedaan is door de mentor aan de afglijdende inzet en motivatie van je kind, wordt niets anders gezegd dan: "ik weet 't niet, ik heb geen enkel, maar dan ook geen enkel signaal ontvangen van de leraren dat het zo slecht met .... gaat".

Daarop wordt op een voorstel van mijn zijde geopperd dat het het beste is dit nu, voor eens en voor altijd om te gooien en er nog het beste van te maken. Bovendien wordt op mijn voorstel de leraren stuk voor stuk te vragen waarom er een heel jaar lang niets gezegd is, verbolgen geantwoord "dat zou ik ook wel eens willen weten". De mentor knikt alleen nog maar en weet zich verder geen raad met de situatie en belooft mij bij hoog en heilig er wat aan te gaan doen. Een rapport zal er opgesteld gaan worden en iedere leraar ter verantwoording geroepen. Want, het moge duidelijk zijn, hier zijn grove fouten gemaakt. Hier is sprake van een zeer nalatige houding van de zijde van de school.

In mijn bewoordingen "de school heeft willens en wetens een jaar van het leven van mijn zoon weggegooid".

Dat lijkt overdreven, maar als u daarbij bedenkt dat dit jaar 50% van het eindexamencijfer is en dus eigenlijk al als een deel van het examen beschouwd mag worden, dan kunt u niet anders dan het met mij eens zijn. Het jaar is verloren.

Bij een gesprek met het afdelingshoofd en de mentor, waarbij ik helaas niet aanwezig kon zijn wordt mijn vrouw doodleuk gemeld dat men (de mentor) zich zo niet laat behandelen. Pardon? Meneer was het toch volkomen met mij eens tijdens ons onderhoud dat dit echt te gek voor woorden was!?

Hm, blijkbaar begint hier het verdoezelen al. Men heeft natuurlijk reeds onderling afgesproken hoe hierop gereageerd moest worden om de schade maar zo beperkt mogelijk te houden. Helaas kan daarvan geen sprake zijn, die schade is reeds opgelopen. En wel door mijn zoon.

Tijdens het gesprek komt verder nog naar voren dat met deze cijfers en zoals mijn zoon er nu voorstaat, hij makkelijk over kan naar het 4e schooljaar. U zegt?!

Een kind dat een heel jaar niet veel meer heeft meegekregen, aan zijn lot is overgelaten en de stof duidelijk, getuige het laatste rapport met 7 onvoldoendes, niet beheerst laat men gewoon overgaan?

Ja. Het gemiddelde van het hele jaar is net voldoende, er moet niet veel meer gebeuren, maar het kan net.

Om er zeker van te zijn dat mijn zoon slaagt, zal hij op die vakken waarbij hij er zeer slecht voorstaat, bijles gaan krijgen. Engels en Duits.

De eerste bijles Engels is meteen al een aanfluiting, de leraar geeft te kennen dat het eigenlijk geen zin heeft hem bijles te geven en meneer er eigenlijk geen zin in heeft. De tweede bijles komt meneer niet opdagen en de derde ook niet. Hierop stapt mijn zoon naar de lerarenkamer en vraag aan de leraar waarom er geen bijles gegeven wordt. Hierop ontploft de leraar blijkbaar en steekt niet langer onder stoelen of banken hoe hij eigenlijk over mijn zoon denkt. "Heb jij een plaat voor je kop? Ben jij nu echt zo dom dat je niet begrijpt dat het geen zin heeft? Dat had ik je toch al gezegd!" zijn zijn letterlijke woorden.

HO! STOP! We hebben het eindelijk voor elkaar dat mijn zoon beter gemotiveerd is en zelfs het vrije eerste uur van de dag ervoor opoffert om de bijles bij te wonen en de leraar geeft niet thuis!?

Alle leraren van de betreffende locatie hebben geen motivatie meer, zien er blijkbaar geen heil in een kind in het gareel en gemotiveerd te krijgen en dan komt deze uitspraak er ook nog eens bovenop.

Het geeft mij een duidelijk, zeer duidelijk beeld van wat er op die locatie mis is en ik besluit daarop de telefoon ter hand te nemen en het afdelingshoofd hiervan op de hoogte te brengen.

Die begint meteen al met het excuus dat het allemaal wel niet zo'n vaart zal lopen en mijn zoon waarschijnlijk wel weer iets fout heeft gedaan / begrepen. Voelt u hem? Het indekken begint weer. In plaats van mij fatsoenlijk te woord te staan en te beloven dat, mocht dit waar zijn, de betrokken leraar ter verantwoording wordt geroepen, sust men het geheel en tracht de schuld bij mijn zoon te leggen.

Een ontploffing nabij, geef ik hem duidelijk, op niet mis te verstane wijze, te kennen wat ik daarvan denk. Meneer meent mij daarop uit te moeten nodigen op de locatie, waar op dat moment een examen aan de gang is. Na even nadenken besluit ik zijn aanbod niet te accepteren met de bewoording "we kunnen nu beter even niet met elkaar praten op die locatie, daar zijn alleen de examenkandidaten de dupe van". "O u gaat dreigen?" is daarop zijn reactie. "Meneer... ik heb niet gedreigd, ik weet wat er gebeurt als u en ik onder vier ogen dit gesprek hebben en u de zaak zo afdoet! Dan schudt het hele gebouw."

Van een lijfelijke dreiging is nimmer sprake geweest! Blijkbaar is men op die school het een en ander gewend van boze ouders. Wat mij niet verwonderd, maar lijfelijk geweld gaat mij net iets te ver en gelijkgesteld worden met hen die dat wel doen, al helemaal.

Uiterst verbolgen neem ik contact op met de 'algemeen directeur' van het college en met hem kan ik ineens wel een goed gesprek krijgen. Hij staat me vriendelijk te woord en begrijpt mijn verbolgenheid over de situatie en de reacties die ik daarop gekregen heb. Er is zelfs begrip voor de stelling dat er een jaar weggegooid is, ja zelfs voor de stelling dat de houding van de leraren zéér te wensen overlaat gezien mijn relaas. Hij kan echter momenteel niets anders doen, dan me doorverwijzen naar de directeur van de vestiging, maar besluit wel met "ik weet ervan en mocht u er niet uitkomen, kunt u altijd contact met me opnemen".

Het contact met de directeur van de afdeling verloopt ineens heel anders, blijkbaar al ingelicht over de situatie, tracht hij direct na mijn relaas het geheel te ontkrachten en als "niet zo erg" te bestempelen. Maar, hij zou het een en ander uitzoeken en er op terugkomen.

Dat deed meneer dus ook en de wijze waarop was buiten alle proporties. Het viel allemaal wel mee, er waren geen fouten gemaakt en men was nogal verbolgen over het feit dat ik zeer 'geëmotioneerd' mensen van zijn afdeling in een kwaad daglicht had gesteld.

Ja, zelfs nu, bleek zijn afdeling prima werk af te leveren, de examens engels waren zo goed verlopen dat er slechts 3 leerlingen dat examen niet gehaald hadden. Hoeveel er daadwerkelijk waren gezakt en het complete examen over moesten doen vermeldde hij wijselijk niet.

"Daar gaat het niet om!" was mijn reactie, "het gaat mij niet om hoeveel leerlingen het o zo goed doen, het gaat mij om hoe u omgesprongen bent op uw locatie met mijn zoon!"

Nou, dat viel allemaal wel mee en mijn zoon had de leraar engels verkeerd begrepen, die had bedoelt dat het geen zin had nog verder engelse bijles te volgen omdat hij er toch al goed voorstond en er zoals het er nu uitzag, makkelijk mee naar de 4e klas kon. En als ik het daar niet mee eens was, kon ik een andere school opzoeken. HUH?

Er was toch bijles nodig en reeds in de eerste les gaf meneer te kennen dat het niet nodig was omdat mijn zoon het toch niet zou halen? Het was toch zo, dat mijn zoon, naar zeggen van de Engelse leraar 'te dom was om het te begrijpen'? En omdat meneer er niets aan wil doen, moet mijn zoon maar naar een anders school? Welke school neemt hem nog met dergelijke cijfers?

Ontploft.

Direct begrijpend waarom er op deze wijze gereageerd werd door de vestigingsdirecteur en waarom hij alles zo trachtte te verdraaien dat het allemaal een misverstand van de zijde van mijn zoon was, ontplofte ik.

Zeer boos en getergd door het niet luisteren, ja zelfs bij elk tweede woord weer in de rede gevallen te worden, gaf ik meneer te kennen dat hij zich "de ogen uit zijn kop moest schamen, leerlingen zo te laten vallen en geen hart meer in zijn donder te hebben ze nog wat fatsoenlijks bij te brengen". Ja zelfs "totaal geen animo meer te hebben anders dan aan het eind van de maand zijn handje op te houden voor zijn salaris".

Uitspraken die ik meen! Uitspraken die ik in geen geval terugneem en die ik in dit betoog met feiten onderbouwd heb.

Het felbegeerde roze papiertje! Wie heeft dat niet graag op zak?

Maar toch, er zijn groepen die het niet zouden mogen hebben vanwege hun rijgedrag.

Maar wie het wél nodig hebben, zijn vaak veel geld kwijt. Niet alleen voor de rijlessen en het examen, maar ook het verlengen iedere keer.

Maar stel nou dat je erg veel pech hebt omdat je gezondheid niet meewerkt. Als je bijvoorbeeld een Diabetes-1 patiënt bent. Dan maak je al meer kosten dan mensen die geen diabetes hebben. Denk maar eens aan het feit dat bijna overal suiker in zit. Een diabetespatiënt mag dat dus niet hebben en is verplicht om andere producten te kopen. De producten zijn altijd duurder dan de reguliere producten.

Daarnaast zijn er natuurlijk de nodige medische kosten. Ja maar, zul je nu denken, alles wordt toch door het ziekenfonds vergoed? Ja, tot op zekere hoogte. Krijgt niet iedereen een eigen bijdrage van € 255,-? Mensen die nooit naar de arts gaan, krijgen dit bedrag weer terug. Mensen die gedwongen naar de arts moeten, of ze nu willen of niet, krijgen dit NIET terug. Terwijl ze het zo goed kunnen gebruiken.

Waarom kunnen ze het dan zo goed gebruiken? Omdat ze ziek zijn! Je hebt niet gevraagd om die Diabetes. Je krijg wél extra kosten en vaak een lager inkomen. Wat nu als je afgekeurd wordt door je diabetes en je komt in de WAO? Goed, heb je een uitkering. Zeker geen vetpot! Daarna besluit "Den Haag" dat zoveel mogelijk mensen uit de WAO uit moeten. Of ze nu kunnen werken of niet doet niet ter zake, ze moeten er uit. Dus stopt de WAO-uitkering. En dan??

Dan moet er weer gewerkt gaan worden. Maar als diabetespatiënt kun je geen 40 uur werken. Dan heb je dus geen inkomen, terwijl je kosten wél omhoog gaan.

We zetten het even op een rijtje:

Nu vraag ik me toch in alle ernst af, waar men in "Den Haag" mee bezig is. Dit noem ik serieus discriminatie. Voor zover ik weet mag men niet discrimineren, maar het gebeurd dus wel degelijk. Moeten straks de mensen die chronisch ziek zijn weggediscrimineerd worden? Zodat er niet meer voor gezorgd hoeft te worden? Wordt eens wakker daar in "het Torentje" en laat zien dat je om mensen geeft. Niet alleen mensen van je eigen stand, maar ook de rest van de bevolking, want dat is toch het grootste deel waar jullie aan moeten denken. Of tellen die niet meer mee? Nee? Dacht ik al!

Voor haar medewerking aan dit stukje danken wij hartelijk Margreet de Smit.

Aanvulling 12 juli 2007

Inmiddels kunnen we bekendmaken, dat Margreet haar rijbewijs voor de eerst komende 10 jaar verlengd heeft gekregen. Van harte gefeliciteerd!!

We hopen dat het over 10 jaar niet weer zo'n probleem zal gaan worden. Inmiddels hebben diverse politieke partijen uit Den Haag op dit bericht gereageerd en hebben een aantal partijen toegezegd Kamervragen te gaan stellen.

Wat? Zult u zich ongetwijfeld afvragen. Wat moet ik nog geloven?

Wel dat vraag ik mij zo langzaam aan ook af. Lees ik het ene moment nog dat de mens, zijn heilige koe en de CO2-uitstoot de oorzaak zijn van de klimaatverandering, lees ik nu weer het tegenovergestelde.

De auto, onze ongebreidelde zucht ons te verplaatsen van A naar B en het liefst nog heel ver weg, wordt al jaren aangemerkt als de boosdoener als het gaat om de uitstoot van schadelijke gassen, waaronder de CO2.

Een stelling die veel discussie doet en deed opwaaien onder politici, de burger, maar ook onder de wetenschappers zelf. Kortom ze weten het domweg zelf niet!

Het gemakkelijkste voor de politici is dus maar te blijven blaten dat ons energiegebruik de schuld van alles is. Makkelijk, vooral ook omdat dat de schatkist zo lekker spekt. Veel schreeuwen, doemscenario's bedenken en Jan met de pet betaald wel.

Feit is, dat de mens ca. 4 procent van de CO2 uitstoot voor zijn rekening neemt, feit is ook dat dit een belachelijk klein percentage van alle uitstoot is. Vier procent zou ervoor zorgen dat de ijskappen smelten, het gat in de Ozonlaag inmiddels een ravijn geworden is en we het hier zo langzaam aan een beetje warm beginnen te krijgen.

Nu vraag ik u, kijk eens objectief naar dat cijfertje 4 en bedenk daar dan bij dat als we die uitstoot met z'n allen gaan terugbrengen met zo'n 25% dat toch al een forse reductie is. Niet waar?

U snapt hem al, pure bulshit (leuke woordspeling trouwens, daar kom ik straks nog op terug) 25% reductie redden we in nog geen honderd jaar en zou betekenen dat we met z'n allen straks op 3 procent terecht gaan komen. En op de totale uitstoot aan CO2 slechts 1, ja u leest het goed, slechts 1 procent hebben gewonnen.

Oke, ik ben het helemaal eens met een stelling als: 'laten we er met z'n allen voor zorgen dat de wereld voor onze kinderen en kleinkinderen nog een leefbare plaats is'. Maar om daar deze bang- en stemmingmakerij op los te laten, die overigens nergens anders voor dient dan om weer extra heffingen en belasting te kunnen vorderen, die niet gebruikt zal gaan worden voor het terugdringen van de uitstoot. Nee, die verdwijnt gewoon in de begroting voor volgend jaar. Lekker makkelijk toch!

O ja, de bulshit mogen we niet vergeten. Las ik vandaag toch in de krant dat koeien met hun scheten ook goed zijn voor 4 procent van de uitstoot van schadelijke gassen.......